ره آورد نور

برای کسانی که با کامپیوتر و اینترنت سر و کار دارند، درک دنیای مجازی که در آینده ای نه چندان دور به آن واقعیت مجازی خواهیم گفت؛ کار چندان دشواری نیست. به ویژه آن که اگر از معتادان به اینترنت باشید و روزی به دلیلی ارتباط اینترنتی شما با مشکلی رو به رو شود یا به طور کلی قطع شود، این واقعیت را بهتر درک خواهید کرد! در حقیقت دنیای مجازی در این گونه افراد (به مرور زمان و به علّت تکرار) به بخش جدایی ناپذیری از ذهن ناخودآگاه آنان مبدّل شده و درک آنان از خودشان را تنها در پرتوی شناسایی دشوار مرز دنیای فیزیکی از جهان مجازی امکان پذیر ساخته است. اگر واقعیت مجازی را در مقام یک فنّاوری در نظر بگیریم، آنگاه دنیایی کاملاً‌ جدید فرا روی ما قرار خواهد گرفت که شناسایی تمامی ابعاد آن شاید تا پایان عمر نیز میسر نباشد. تنها با کاوش در روندهای کنونی و سیگنال‎های ضعیفی که در حال حاضر دریافت می کنیم می توانیم چشم انداز کلّی دنیای کامپیوتر را در آینده ترسیم نماییم، دورنمایی که در آن تعامل ذهن انتزاعی با واقعیت مجازی از میان آینده های بدیل به عنوان محتمل ترین آینده به نظر می رسد.

شبکه جهانی اینترنت، پنجره ای به جهانی جدید گشوده که انجام بیشتر فعالیت های روزمره را در این فضا امکان پذیر ساخته است. امور تجاری، مکاتبات و ارتباطات، مسابقات و سرگرمی، گفت و گو و رایزنی و نهایتاً تعلیم و تعلّم، همگی در این شبکه به هم تنیده امکان وقوع یافته است. هر کدام از این فعالیت ها نیز با واژه « مجازی » توصیف می شود.

اما این که توصیف مذکور از کجا پیدا شده لازم است، در این باره به بحث بپردازیم. زمانی که شبکه های کامپیوتری در زندگی روزمره مردم پا گذاشت، عموماً تصور روشنی از این ابزار در ذهن کاربران وجود نداشت. از این رو، برای آن که تعریفی از این نوآوری داشته باشند، به واژه هایی پناه می بردند که به صورتی مبهم نشانگر کاربرد و توانایی این ابزار باشد.